من وبلاگم را دوست دارم ....زیــرا...
اینجــا می نویسم برای دخترکم...
برای احساس ناب دوست داشتنم...
و : وابستگی هایم به او را می نویسم....
ب : باورهایم را ثبت میکنم که فراموش نکنم روزی آنچه را که باور داشته ام..
ل : لمس میکنم با تمام وجودم دوست داشتن او را....و ثبت میکنم آن را....
ا : از احساسات مادرانه ام می نویسم آنچه در من رشد میکند و هر روز زیباتر میشود..
گ : گاه و بیگاه می نویسم برای خودم و دخترکم از اعماق افکارم و خیالاتم.....
م : حلما یاس بهشتی نام وبلاگ من است و قهرمان آن دخترکم است...
نمی خواهم دخترکم ادامه دهنده وبلاگم باشد زیرا اینجا برای من است برای
احساسات مادرانه ام... از اولین هایمان تا بینهایت....
او باید بخواند و حس کند تمام این روزهای با او بودن چه بر من گذشته است....
و بداند و بفهمد او گرانبهاترین هدیه خداوند به من است...
هرچه در این وبلاگ ثبت میشود یک رویای واقعی است......
سلام عزیزتر از جانم
قربونت برم مامان ،الان که دارم این پست رو میذارم داری با بابایی اختلاط میکنی و
صداهای بلند بلند از خودت در میاری بابایی هم که ضعف رفته از این شیرین کاریای شما. عزیز دلم چند روزه
یاد گرفتی دستاتو با اختیار میذاری تو دهنت و مک میزنی،اولش فکر میکردم سیر نمیشی ولی مثل اینکه این تو همه
نی نی ها طبیعیه.مامان فدات بشه ماشالله دختر خنده رویی هستی وخوش اخلاق چون به روی همه میخندی.
راستی نمیدونم چرا وقتی بابایی الکی گریه می کنه تو بغض میکنی ومیخوای گریه کنی. ولی من که گریه می کنم
عکس العملی نشون نمی دی. چرا مامان جان ؟ ای شیطون نکنه بابایی رو بیشترتر دوست داری... این کلاه و با چند
دست لباس رو تازه واست دوختم قربونت برم دختر گلم مبارکت باشه.
حلمای صورتی مامان
گفتنی ها ی زندگی بسیار است
و
نا گفتنی ها بیشتر...
برایت با عشق نوشتم
پس تو نیز با عشق بخوان
..هر زمان که دوست داشتی بخوان..
و من
نگاهم به آینده ای روشن است
تا شاید روزی
با دیده ی بیناتر از امروز بازهم بنویسم
بدرود تا فردایی روشن تر...
زندگیت را دوست داشته باش
آن چنان که شایسته است..
